Prosta zupa cebulowa Sahiba

Moje relacje z cebulą były bardzo burzliwe. W dzieciństwie cebulę darzyłam nienawiścią tak głęboką, że od samego jej widoku robiło mi się źle. Rodzice rzadko dawali się ubłagać i rezygnowali z tego warzywa. Potrafiłam spędzić trzy godziny nad leczo albo zapiekanką, wydziobując z nich widelcem każdy najmniejszy kawałeczek cebuli. W ten sposób właśnie stałam się człowiekiem cierpliwym. ;)

Cebulę nauczyłam się jeść mniej więcej u progu dorosłości - zachęcił mnie kolega, z którym pojechałam w góry. Naprawdę dobrze gotował - i to na ognisku! Powoli przeszłam nawet od etapu „cebuli prawie spalonej” do „cebuli zeszklonej” (do surowej nie doszłam do dziś). Obecnie nie wyobrażam sobie gotowania bez cebuli. Większość zup, duszonych warzyw, zapiekanek zaczynam właśnie od niej.

Kiedy jakiś czas temu zobaczyłam zdjęcie zupy cebulowej, wydała mi się zupą bardzo zimową. Jednak skomplikowane przepisy, wymagające użycia wina, koniaku i zapiekania zupy z grzankami trochę mnie przerosły. Z pomocą pospieszył niezawodny Sahib, dyrektor kreatywny w naszej kuchni. „Zrobię własną wersję!” - zadecydował po męsku.

I zrobił. Ach, ta zupa - istne cudo! Zakochałam się w niej i odtąd jemy ją bez przerwy. Z przyjemnością zamieszczam kolejny przepis opatrzony etykietą „Sahib gotuje”.

Składniki:
3 olbrzymie cebule lub 7 normalnych,
kilka ziemniaków,
olej lub oliwa,
sól, pieprz, majeranek, 2 duże liście laurowe.
Można użyć warzywnego bulionu albo dodać łyżeczkę sproszkowanej, suszonej włoszczyzny. Ale nie jest to niezbędne.

Do podania:
twardy, starty ser (pasuje np. litewski Dziugas o mlecznym smaku),
tosty, małe grzanki lub świeżo upieczony chleb.

Rozgrzać tłuszcz, stopniowo wrzucać cebule pokrojone w pióra. W pióra czyli - mówiąc po ludzku - cebulę na pół, nakroić połówkę na dwie ćwiartki, położyć na desce i dalej normalnie w poprzek. Teraz najtrudniejszy etap - cebulę trzeba smażyć/dusić naprawdę długo. Najlepszy jest do tego stalowy garnek z grubym dnem. Cukry zawarte w cebuli stopniowo zaczną się karmelizować. Cierpliwie trzeba drewnianą łopatką odskrobywać z dna to, co przywarło i dusić dalej, aż całość będzie mniej więcej brązowa. Jasnobrązowa, ale nie czarna. ;) 

Pokroić drobno ziemniaki, dodać. Zalać całość wrzątkiem lub bulionem, dodać sól i przyprawy. Gotować, aż zmiękną ziemniaki.

Podawać ze świeżym chlebem, posypaną drobnymi wiórkami sera. Jeśli ktoś woli zupy bardziej kwaskowe, można skropić octem balsamicznym.

Macie ochotę spróbować?


PS. Troszkę muszę sobie poprzeżywać nową-starą fascynację fotografią kulinarną. W każdym razie postaram się przykładać do zdjęć trochę bardziej niż do tej pory, za sprawą namów pewnej miłej osoby. :) Konstruktywne uwagi do zdjęć są mile widziane!