Jednocześnie odnoszę wrażenie, że słownictwo „internetowe”, to jest używane w internetowych wypowiedziach, a także we współczesnej prasie i, o zgrozo, literaturze, to obracanie się w gromadzie coraz prostszych i powszechniejszych słów. W naszym domu rodzinnym usłyszelibyście: hadko, winkiel, czaj, kapcylinder, klapcążki, a nawet przywieziony (-ą?) z zagranicy hajłej. Mieszaliśmy słowa staropolskie, śląsko-niemieckie, rosyjskie, angielskie, a także tworzyliśmy własne (np. kuszuntuczek) - było zabawnie i nikomu to nie przeszkadzało.
Mogę godzinami dyskutować o różnicach w smaku słów (niekoniecznie przetworów): dżem, marmolada, powidła, konfitura i przecier. Kiedy wymawiam każde z nich, wyobrażam sobie zupełnie coś innego! Uwielbiam obserwować narodziny nowych wyrazów. Na przykład takie kolarskie, szybkie skróty jak kiera, amor i siodło (nie mogą przecież odstawać od równie „szybkich” ram, kół, rogów...).
Kiedy sięgam po starą, dobrą literaturę, zachwycam się przede wszystkim językiem. Od czasu do czasu po prostu muszę poczytać zakałapućkane historie o alochtonach odzianych w kacabajki z czesuczy i botforty, przemykających między gazonami. Lubię natknąć się na zupełnie nowe słowo. Wcale nie czuję się wtedy niedouczonym ignorantem. Raczej jak entomolog, który odkrył nowego chrabąszcza. :)
Ciekawa jestem, czy lubicie znajdować takie perełki w powieściowej fabule? Czy zwracacie na nie uwagę? A może podzielicie się... słowem?
Och, Kochana, trafiłaś w moją miłość :) W moim rodzinnym domu słowotwórstwo oraz wyszukiwanie słów rzadkich a soczystych kwitły na całego i były czule pielęgnowane. A studia filogiczne i zamiłowanie do czytania mogły słowną fiksację tylko pogłębić. Że nie wspomnę o pracy tłumacza i blogowaniu.
OdpowiedzUsuńMam mnóstwo ulubionych słów. Na przykład "muhafaza", "kurcgalopek", "plereza", "kontredans", "schechłany", "hulaszczy", "mufa", "miareczkowanie", "lupanar". Może nie są szczególnie rzadkie, ale lubię ich brzmienie.
Acha, u nas też często mówiło się, że ktoś się zakałapućkał :)
Okazuje się, że nawet mała grupa mieszkająca razem tworzy własny "język". Ciekawe, czy ktoś kiedyś badał takie rodzinne języki. Zamiast "zakałapućkał" mówimy jeszcze czasem "zakołował", choć znaczenie jest nieco inne (trochę jak "skołowaciał").
Usuńplereza daje rade
OdpowiedzUsuńale i tak wole sobie posiutrać
zwłaszcza, gdy jestem na ksiutach
:)
Treska z pieska, szklana plerezka.. :)
UsuńMoja Babcia na pewną część damskiej bielizny mówiła " biushalter" co mnie bardzo śmieszyło.Natomiast na taką dużą klamerkę do robienia fal na włosach mówiła "maszynka"Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńBiushalter, coś pięknego. ;)
UsuńPolecam sympatyczną lekturę - Od Czarnohory do Alp Rodniańskich, autorstwa Hugo Zapałowicza, niepozorna książeczka na jeden wieczór, w której znaleźć można urok dawnego stylu po górach łażenia (górołażenia), kopalnię nazw botanicznych oraz po prostu fajny klimat i trochę starego języka. Wydana przez antykwariat górki Filar.
OdpowiedzUsuńOsobiście uwielbiam nazwy botaniczne, jakom botanik ;). Do moich ulubionych należy zwrotnica zwierciadło Wenery Specularia speculum-veneris oraz oman oko Chrystusowe Inula oculus-Christi ;).
Z przychodzącego mi teraz na myśl słowotwórstwa górskiego - "fekalioplastyka" czyli "rzeźba w g.", zwykło się mówić na widok nieprzerwanie ciągnących się po horyzont zarośli kosodrzewiny, w których przyjdzie brodzić przez dobre pół dnia ... oj, bywało ;).
Pozdrawiam!
Abiesgrandis ;)
Dawna literatura górska (i nie tylko górska) faktycznie obfituje w słownictwo, które już wyszło z użycia. Dla mnie zaskoczeniem było słowo "rukzak" i duża niechęć do powstałego wówczas słówka "plecak". Pisał o tym Klemensiewicz w swoich "Zasadach taternictwa". ;)
UsuńZ miłości do słów poszłam na polonistykę i do tej pory zajęcia językoznawcze to dla mnie największa radość.
OdpowiedzUsuńUlubione słowo zmienia mi się tak często... Ostatnio jestem zauroczona tymi: szpicruta, pochop i oprychówka :)
Pozdrawiam
Nie znałam pochopu i oprychówki, dzięki!
UsuńMoi dziadkowie uzywali czasami slow slow typu szarawary, kandachary czy kalisraki :-) Lubili tez czesto mowic slowo konsensus zupelnie z niewiadomego dla mnie powodu...
OdpowiedzUsuńA mi z racji dlugiej juz emigracji czasami brakuje prostego polskiego slowa i wkurza mnie to niemilosiernie...
A kalisraki to odnosnie czego? bo moj dziadek tak mawial na kalesony:D
UsuńSzarawary dość popularne, pozostałych nie znałam.
UsuńFryzolog mi się przypomniał jeszcze. Biusthalter też u nas działał. I ksiuty.
OdpowiedzUsuńFryzolog to fryzjer???
UsuńTrzymają mnie się takie słowa jak aczkolwiek, azaliż, huncwoty, basałyki - i to skutecznie, ponieważ wyrywają mi się w czasie rozmowy powodując dziwne spojrzenia, jakbym trafiła do niewłaściwej epoki :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Hej Tofalario, dopiero teraz się ujawniam, ale już od dawna czytam Twojego bloga, bo jest super super:-)
OdpowiedzUsuńMoje ulubione słowo to Filifionka:-)Używam też codziennie słowa "strasznościowe" - że np. coś jest strasznościowo fajnościowe, albo że czegoś strasznościowo nie lubię. Poza tym mam dwa ulubione słowa po hiszpańsku "Pitufo" czyli smerf i "refunfuńar" czyli zrzędzić:-) (czyta się tak samo jak po pol.)
Jeszcze a propos dziwnych słów to ostatnio czytałam bardzo fajne czytadło (w sensie że nic bardzo ambitnego, ale nie mogłam się oderwać) pt. "Siostrzyca" J. Hardinga i główna bohaterka, 12-letnia dziewczynka, posługuje się wymyślonym językiem, np. pisze "dobiurkowałam" zamiast podeszłam do biurka albo że służąca była "ułokciowana w mące":-) W tle ponure XIX-wieczne domostwo i złowroga guwernantka... polecam:-)