Biegać, skakać, latać, pływać - mówi anonimowa endorfinistka

Kilka razy już postanawiałam, że nie będę pisać na endorfinowym haju.

Bo wychodzi z tego przekaz podobny do bełkotu pijaka. I kto chciałby czytać takie wynurzenia? Dzisiaj robię wyjątek!

Jeśli byłeś już dziś na treningu albo porąbałeś kubik drewna, nie czytaj dalej. ;)

Będzie to chaotyczny i nawiedzony tekst trochę o sporcie. Dla ułatwienia zacznę może od konkluzji:

ruszajmy się, dbajmy o ciała, nie rdzewiejmy, bo ciało to fantastyczna, niepowtarzalna maszyneria, a jednocześnie nasze najważniejsze narzędzie w życiu, które umożliwia nam dojście tam, dokąd tylko zechcemy - i w fizycznym, i duchowym świecie.

(Biegałam sobie dziś wieczorem, ciężko, w głębokim śniegu, jednocześnie niesamowicie przyjemnie. Bieganie rozjaśnia (?) myśli, wprowadza w stan euforii, a nawet wzbudza - jak widać powyżej - poczucie misji społecznej.)

Oczywiście biegaczy, rowerzystów, narciarzy mamy coraz więcej. Biegi masowe i maratony MTB są obecnie tak oblegane, że organizatorzy wprowadzają limity liczby uczestników, a zapisy rozchodzą się w kilka godzin. Jeszcze kilka lat temu taka sytuacja nikomu się nie śniła! Blogi (niektóre pisane zdecydowanie pod wpływem endorfin), czasopisma, literatura dla sportowców-amatorów zaczyna przypominać ocean bez końca.

Obok tych „uzależnionych od endorfin” jest cała masa ludzi, którzy nie są w stanie wejść po schodach na dziesiąte piętro bez zadyszki, dogonić autobus między przystankami albo dotknąć piętą do czoła. Myślicie, że to przesada? A nasi paleo-przodkowie...? Myślicie, że mieliby z tym problemy? Bezpośrednią inspiracją do napisania tego tekstu są smutne refleksje dotyczące różnych chorób, z którymi borykają się starsze osoby w mojej rodzinie. Rodzina jest dość długowieczna, kilku przodków dożyło prawie 100 lat, lecz w różnym stanie fizycznym. Najczęściej problemy wynikają z fatalnego odżywiania, braku ruchu i bezradności wobec stresu (głównie zamartwiania się rzeczami, na które nie ma się żadnego wpływu albo które są mało prawdopodobne). Takie obserwacje bywają bardzo cenne, o ile wyciągnie się z nich wnioski.

Zatem wyobraź sobie, że kupujesz jakieś rzadkie, drogie, auto. Niech będzie dla przekory sportowe. ;) Kosztuje fortunę. Jak dbasz o takie auto? Chronisz od soli, trzymasz w garażu, jednocześnie jednak utrzymujesz silnik w sprawności, części wymieniasz tylko na oryginały, nie lejesz pokątnie sprzedawanej, podejrzanie taniej benzyny, stosujesz najlepsze oleje, delikatnie i regularnie odkurzasz drogą tapicerkę, woskujesz...

Ano właśnie. A przecież ciało człowieka jest bezcenne! Droższe i bardziej skomplikowane niż jakikolwiek samochód. Może warto poświęcić mu trochę czasu, zachodu i uwagi? Niektórzy ludzie zatrzymali się na myśleniu rodem ze średniowiecza. Ciało jest grzeszne, dbanie o ciało to grzech, można się co najwyżej umartwiać fizycznie. Tymczasem mając sprawne, bezawaryjnie działające ciało, łatwiej przecież skupiać się na duchowym rozwoju, pomocy innym (i każdej innej działalności, jaka nam przyjdzie do głowy).


Fizyczna sprawność to wolność. Niezależność od spóźniającego się autobusu, nie działającej windy. To możliwość dotarcia tu czy tam. Wejścia na wysoką górę z pięknymi widokami. Popływania w cudownym, bezkresnym jeziorze. Wdrapania się na drzewo, żeby zerwać sobie jabłko.

Nie będę pisać dokładnie o tym, jak się ruszać, jak się motywować. Każdy ma jakąś swoją wizję samego siebie uprawiającego sport. Jeden lubi biegać, drugi pływać, jeden na zewnątrz, drugi w pomieszczeniu, jeden zimą, drugi latem... To nie jest takie ważne. Ważne, by cokolwiek robić, nie zaniedbywać latami tego, co mogłoby działać dobrze do późnej starości. Niezły tekst motywacyjny dla każdego znajdziecie tutaj - gorąco polecam przeczytać!

Wiecie, co jest dla mnie niesamowitą inspiracją? Wcale nie moi rówieśnicy - szybsi, sprawniejsi ode mnie koledzy biegacze, wspinacze itd. Nie. Największą inspiracją są dla mnie osoby starsze ode mnie o 30-40 lat, które cały czas ruszają się - biorą udział w ultramaratonach, biegają na orientację, po górach, przejeżdżają Bałtyk-Bieszczady (1008 km rowerem non-stop), uprawiają jogę itd. Czytałam kiedyś wywiad z 80-letnią, wciąż czynną zawodowo modelką (wybaczcie, nie zapamiętałam nazwiska). Zapytana o sekret dobrej formy - przyznała, że codzienne porządnie się rozciąga, tuż po wstaniu z łóżka, przed śniadaniem. Oczywiście pogoda ducha też daje iluzję młodości, jednak gibkie, pięknie poruszające się ciało ujmuje jeszcze więcej lat. EDYCJA: Polecam zajrzeć tutaj - starsze panie praktykujące jogę, wspaniałe!

Sport niesie też ze sobą pułapki. Kiedy człowiek tak sobie pobiega, pojeździ na nartach czy poskacze, to chciałby ten stan zachować na zawsze. Bo to takie fajne uczucie! Druga strona medalu jest taka, że ciesząc się sprawnym ciałem, warto zawsze myśleć z pokorą o jego śmiertelności i podatności na choroby. W każdej chwili Ty czy ja możemy ulec wypadkowi, złapać kontuzję, zachorować na raka, dostać udaru mózgu, zginąć w katastrofie. To przydarza się... wokół, bliżej i dalej, starym i młodym, niestety...

Mimo to - chyba warto się ruszyć?

Fot. zrobił Sahib rękawiczką, ale co tam jakość, skoro jest radość, prawda? ;)