Historia z szafą w tle

Chciałam napisać o tym, w jaki sposób uporządkowałam swoją szafę. Tymczasem zebrało mi się na wspomnienia, które miały mnie doprowadzić do wyciągnięcia paru wniosków. Przede wszystkim - dlaczego zostałam ubraniowym chomikiem? Jak wiadomo, znajomość przyczyn jest niezbędna, by zmienić coś na lepsze. Ta historia przeniesie część Czytelników do mitycznej krainy dzieciństwa. Druga połowa Czytelników pewnie w ogóle mi nie uwierzy.

Urodziłam się w takich czasach, gdy ubranka dla dzieci nie występowały powszechnie jak dziś. A gdy już wystąpiły, zwykle bywały granatowe, czerwone lub w praktycznym brązowym kolorze. Popularny wzór stanowiły paski - łatwe technologicznie do wykonania w fabryce. Sztywne materiały gryzły i drapały, stanowiąc dziwaczne konglomeraty wełny, lnu i czegoś syntetycznego, co akurat do fabryki dowieźli. Pogardzana dziś mięciutka chińska bawełna stanowiła absolutny szczyt marzeń! "Ja już chcę to zdjąć!"



Trzeba było jakoś sobie radzić. Bibułka była fantazyjnym dodatkiem nie do pogardzenia na specjalne okazje.



Mamy i Babcie nie próżnowały. Gdy tylko upolowały kupon jakiegoś pięknego materiału w kwiatki, szyły sobie sukienkę, krojąc tak, by przy okazji wykroić i sukienki dla nas. Lato było najfajniejsze . Gryzące rajstopy, ortalionowe spodnie i wstrętne swetry lądowały w szafie i można było biegać prawie na golasa. Nikt nie miał alergii, a słońce, komary i mrówki, trawy i osty nie robiły na nas specjalnego wrażenia. Był to szczęśliwy czas.



Aby osłodzić nieco przykre ubrania zimowe, Mamy i Babcie dziergały czapki i rękawiczki, wśród których zdarzały się nawet rzeczy kolorowe! Nikt nie zawracał sobie głowy odśnieżaniem chodników. Ta tradycja w wielu miejscach przetrwała do dziś.



Szybko zapragnęłam designerskiej i krawieckiej niezależności. Zaczęło się od eksperymentów na lalkach. Ścinki różnych materiałów miał wtedy w szafie prawie każdy. W końcu, mając jakieś 12 lat uszyłam sobie spódnicę na ZPT-ach w szkole i wydziergałam pierwszą czapkę z okropnej, żółtej włóczki. Wczesna podstawówka to był w ogóle czas dziwnych ubrań. W młodszych klasach królowały ciemne, praktyczne dresiki. Nikomu nie przyszłoby do głowy, żeby codziennie chodzić do szkoły w innym stroju.



Później przejęłam zieloną koszulę po babci, jakieś dziwne sweterki i jakoś to szło. Nie mogę pominąć pierwszych dżinsów, które Tato przywiózł ze Stanów. Były to dzwony i miały wyhaftowaną na kieszeni wrotkę. Ta wrotka stanowiła przedmiot kpin pewnych osób nieobeznanych ze światowymi trendami :) Mama kupiła mi fajne bawełniane bluzy i taki "minimalistyczny" zestaw wystarczał. Na dyskoteki wydziergałam na drutach niebieską spódnicę mini (również w duchu minimalizmu). To były czasy! Coś się przerobiło, coś się wydziergało i człowiek chodził ubrany. Na zdjęciu siedzę koło Prababci i z zadowoloną miną prezentuję pasmo wełny.



Liceum przypadło na czas przemian ustrojowych. Prawdziwym hitem stał się bazar pod Pałacem Kultury. Tam w "szczękach" kupowało się stroje obowiązkowe w tych czasach: czarny, wyciągnięty sweter, bandany, glany, T-shirty z kapturem, flanelowe koszule w kratę oraz sztruksy i dżinsy o legendarnej już dziś trwałości. Przy czym muszę zaznaczyć, że te wyprawy nie były czymś tak częstym, jak obecne chodzenie do galerii handlowych. Od czasu do czasu dobra Mama dawała 50 zł i mówiła "kup sobie dziecko sweter, bo ten stary to już wygląda jak worek na ziemniaki", no i szło się z koleżanką wybierać i przebierać, aby kupić najlepiej jak najpodobniejszy sweter do tego ulubionego. A ze starego robiło się coś nowego.



Moda na flanelę dotarła nawet na Chomiczówkę. Świadczy o tym zdjęcie Sahiba, którego jeszcze wówczas nie znałam. Zwróćcie uwagę na bezkompromisowy kolor spodenek i dobrane do nich skarpetki. Jeśli ktoś myśli, że moda to dziewczyńska sprawa, wyprowadzam go z błędu :)



Ubrania w tym czasie szybko stawały się ulubione. Chodziło się w jednej rzeczy tak długo, aż się dosłownie rozpadała! Naszywało się fantazyjne łaty, które przedłużały życie spodni o kolejne lata. Farbowanie, aplikacje oraz zwykłe wycinanki powoływały do życia nowe wcielenia swetrów i T-shirtów. Przerabiałam też stare ubrania Mamy, Taty (też!), a nawet Babć. Żałuję, że niewiele mam zdjęć z tego czasu prezentujących wytwory domowego designu. Pamiętam jednak kilka swoich hitów: czerwony szydełkowy plecak, spodnie z łatami, sto razy przerabiany zielony sweterek, drewniane koraliki, skórkowe buty od Mamy tzw. "osiołki" oraz indyjskie sukienki maxi. Wszystkie te rzeczy były tak długo i często noszone, że stawały się niczym druga skóra, do tańca, różańca i chodzenia po drzewach.



Na początku studiów doszło buszowanie w lumpeksach, które zaczęły się pojawiać jak grzyby po deszczu. Zaczęłam się wspinać, poznałam Sahiba. To spowodowało zwrot w stronę strojów sportowych i turystycznych. Ponieważ nie było nas stać na markowe polary, szyliśmy je sami - tzn. ja szyłam, Sahib udzielał wsparcia designerskiego i rozrywkowego. Jechało się autostopem do hurtowni amerykańskich polarowych "ścinków" (w rzeczywistości były to kupony po kilka metrów bieżących), poza tym suwaki, rzepy, gumki i szyło się świetne kurteczki. Kiedyś pojechaliśmy ze znajomymi maluchem i kupiliśmy wspólnie tyle polaru, że nie byliśmy w stanie zmieścić się do auta. W końcu rozłożyliśmy go na siedzeniu z tyłu jak koce. Do dziś kilka z tych home-made polarków służy nam na działce. W tamtych czasach z polaru mieliśmy wszystko, od czapek po skarpetki!



Kiedy poszłam do pracy, nagle okazało się, że stać mnie na kupowanie ubrań w normalnych sklepach. Że mogę kupić nawet kilka ubrań miesięcznie. Zachłysnęłam się możliwością odbicia sobie wszystkich niedostatków ubraniowych młodości. Zauważcie, że użyłam słowa "niedostatek", które nie oznacza "biedy" - nie byliśmy biedną rodziną, po prostu wszyscy w koło borykali się z podobnymi problemami. Niedostatek nie dotyczył tego, że nie ma czego włożyć na grzbiet, tylko tego, że ubrania są brzydkie, niewygodne i jest ich niewiele.

I to był chyba ten moment, gdy w mojej szafie zaczęło robić się coraz ciaśniej, ale ja wcale nie byłam bardziej zadowolona ze swoich strojów... Zbyt dużo robiłam nietrafionych zakupów, a wiele rzeczy zachwycających w sklepie, w domu lądowało na dnie szafy. Bywałam też ofiarą wyprzedaży, gdy kupowałam coś dlatego, że było mocno przecenione, a podobało mi się tylko trochę. Często szliśmy do centrum handlowego z postanowieniem kupienia sobie "czegoś", przy czym cel nie był określony z góry.

Dlaczego ta historia jest taka długa i jaki z niej morał? Ano taki, że mając przez długie lata niewielki zasób ubrań, raz gorszych, raz lepszych (można powiedzieć, że spory kawałek życia upłynął mi na ubraniowym minimalizmie i recyklingu), gdy w końcu było mnie stać na więcej, wcale nie umiałam wykorzystać dobrze tego potencjału. Tak, jak napisała kiedyś Ajka - za te pieniądze mogłam mieć mniej ubrań, ale dobrej jakości i pięknych, tymczasem trwoniłam je na zakupy pod wpływem impulsu.

Drugi, poboczny wniosek jest taki, że z powodu wieloletniego przyzwyczajenia do przerabiania ubrań (lub szycia od nowa), mam niestety nawyk chomikowania rzeczy "do przeróbki".

O porządkach w szafie i konkretnych wnioskach, które dla siebie wyciągnęłam na przyszłość jeszcze napiszę w osobnym wpisie. Jak widzicie, potraktowałam temat dogłębnie, wystawiając na próbę cierpliwość Czytelników. Mam nadzieję, że chociaż zdjęcia wynagrodziły trud czytania :)

A Wy? Pamiętacie swoje ubrania z dzieciństwa i młodości? Były dla Was przedmiotem kompleksów, a może sposobem na wyróżnienie się z tłumu? A może za Waszych czasów w sklepach było już wszystko, czego dusza zapragnie?