Urodzeni minimaliści?

Są tacy ludzie - na pewno sami takich znacie - którzy skłonność do minimalizmu i poprzestawania na małym mają we krwi. Na podobnych bohaterów można trafić w literaturze pięknej albo w filmach. Obecnie są oni dla mnie nieustanną inspiracją, choć nie zawsze tak było. Dawniej takie osoby uważałam za dziwaków, dziś za bratnie dusze.


Myślicie, że minimalizm jest tylko dla młodych? Jedna z moich Babć po śmierci Dziadka, w wieku 80+ zmieniła mieszkanie - na mniejsze, ładniejsze, w innej dzielnicy i z rozległym widokiem. Przeprowadzka była dla niej okazją (i koniecznością) do pozbycia się wielu przedmiotów. Żyje skromnie i ma dużą przestrzeń. Wbrew powiedzeniu „nie przesadza się starych drzew”, w nowym miejscu Babcia czuje się bardzo dobrze. Na pewno znaczenie ma bliskości rodziny, jednak myślę, że małe, jasne mieszkanie i niewiele do sprzątania też tworzą pozytywny nastrój.

Ostatnio słuchałam wywiadu radiowego z podróżnikiem Ryszardem Czajkowskim (trochę młodszy od Babci), który cały czas podróżuje, nurkuje, wyszukuje tanie loty - jednym słowem jest niesłychanie aktywny. Optymizmem i pozytywnym podejściem do świata mógłby zarazić niejedną młodszą osobę. Redaktorzy na próżno próbowali podpuścić go na jakieś narzekania (np. o tym, że turystyka niszczy środowisko). Być może słowo „minimalista” nie jest tu do końca na miejscu - Pan Ryszard na pewno ma wiele pamiątek - ale wywiad wydał mi się bliski duchowej stronie minimalizmu. (Wpiszcie Jego nazwisko do wyszukiwarki - trudno znaleźć zdjęcie, na którym się nie śmieje!)

Kiedy poznałam Sahiba, miał on niewiele rzeczy, a zwłaszcza wszelkiego rodzaju pamiątek i zdjęć. Praktycznie nie miał ich prawie wcale. Zbierałam wtedy pocztówki, listy, zasuszone kwiatki, własne notatniki z przemyśleniami i zupełnie niepotrzebnymi zapiskami, zeszyty z cytatami. Sahib jawił mi się prawie jak asceta i mistrz zen żyjący chwilą - może to było to jedno z tych przeciwieństw, które mnie w nim pociągały. ;) Dopiero po latach zrozumiałam, że wcale do tego rodzaju pamiątek nie sięgam. Ludzie i emocje przemijają, nawet jeśli były niezwykle pozytywne. Po co mi zbiór zaproszeń na śluby znajomych albo moje własne stare rysunki, oddające emocje i upodobania nastolatki? Nie jestem całkiem wolna od gromadzenia tego typu rzeczy, ale teraz zachowuję tylko te naprawdę wyjątkowe.

Mam też koleżanki, które zawsze świetnie wyglądają, pomimo bardzo skromniutkich szaf. Nie kręcą ich zakupy. Kiedyś niepojęte było dla mnie, że można nie poszukiwać w stroju wciąż czegoś nowego. Jak to? Wieje nudą! Jednak te dziewczyny, choć noszą ciągle tę same kurtki, torebki, buty, wyglądają po prostu dobrze. Wiedzą, co im służy, w czym czują się dobrze i pięknie. Szkoda, że dopiero natrafiwszy na książki i blogi minimalistów, mogłam dojść do podobnych wniosków i przekonać się, że jest to możliwe. Tymczasem przez lata uzbierało się nietrafionych zakupów. (Ostatnio ciekawie opisała to zjawisko Styledigger.)

Macie w swoim otoczeniu takie inspirujące osoby?