Między abnegacją a życiem na pokaz

Pod poprzednim wpisem zatytułowanym "Pokusy" pojawił się bardzo ciekawy i obszerny komentarz Lilybeth, do którego chciałabym się odnieść. Lilybeth pisze o obawach przed abnegacją, innymi słowy zapuszczeniem się w taką odnogę minimalizmu, która - w moim odczuciu - ma więcej wspólnego ze sknerstwem, fałszywie rozumianą oszczędnością, a także ze zwykłym niedbalstwem niż z dobrą jakością życia i prostotą, z którymi chciałabym utożsamiać minimalizm.

Gdzie przebiega granica między tym, co niezbędne, a tym, co przyjemne? Czy można jednoznacznie negatywnie oceniać wszystkie zachcianki, pokusy, szalone nabytki?


Sahib, z którym długo dyskutowaliśmy, podał przykład wyjazdu w góry. Po całym dniu wysiłku, czasem w trudnych warunkach pogodowych, docenia się każdy napój, nawet herbatę z liści malin w aluminiowej menażce. Wiele wrażeń z całego dnia, może serdeczne towarzystwo i plany dalszej marszruty, rekompensują ubóstwo sprzętu i aprowizacji. Człowiek cieszy się, gdy znajdzie ciurkającą strużkę lodowatej wody do mycia - i mniejsza o mydło. Gradacja potrzeb jest w miarę prosta. Jednak gdy siedzimy w swoich ciepłych norkach, wyposażonych w kuchnie i łazienki, gdy co roku pod naszymi drzwiami lądują dziesiątki katalogów i gazetek reklamowych, gdy u znajomych widzimy nowe poduszki, a w knajpie popijamy nową ciekawą herbatą, to.... no właśnie!

Bez dwóch zdań - otoczenie jest ważne. Znacznie przyjemniej pracuje się na uprzątniętym, designerskim biurku albo miesza sałatkę w pięknej misce. Są jednak granice i warto zadać sobie pytanie, gdzie one DLA NAS przebiegają. Jakie mamy priorytety, pasje? Każdy z nas ma przecież różne potrzeby - za te same pieniądze jeden kupi sobie zestaw kina domowego, drugi nowy rower, a trzeci wymieni całe wyposażenie kuchni i salonu. Czy będą to faktycznie jego własne dążenia czy tylko nakręcone przez reklamy albo otoczenie - to już inna sprawa.

Chciałabym na marginesie odciąć się od pojęcia "sknerstwa" - to jest postawa, w której przede wszystkim liczą się pieniądze. Abnegacja natomiast potrafi być bardzo bezinteresowna - delikwentowi nawet nie przyjdzie do głowy, że można coś zmienić na lepsze, nowsze albo modniejsze. Pewnie każdy z nas zna choć jednego abnegata ubraniowego, kosmetycznego albo w dziedzinie wyposażenia wnętrz... który tymczasem potrafi wydać worki talarów na różne swoje zainteresowania, mniej lub bardziej zrozumiałe dla otoczenia.

Przyznaję, że są kwestie, w których chyba jesteśmy z Sahibem abnegatami, a może ktoś by nas za takich uznał. Przykładowo mamy tylko jeden zestaw naczyń do spożywania pokarmów (nic odświętnego) i zbieraninę mebli - co prawda pasujących stylistycznie, lecz jednak różnych (nazwijmy to artystycznym zestawem). I jeszcze nasze archaiczne komórki... niektórzy by chyba nie uwierzyli, że to coś ciągle dzwoni i wysyła sms-y. Po prostu nie przywiązujemy tak dużej wagi do tych elementów. Myślę jednak, że mamy też swoje własne granice obciachu i założenie dziurawych ubrań albo używanie kartonów jako mebli to zdecydowanie nie nasza bajka. ;)

Jak pisałam, otoczenie jest ważne, jednak są na szczęście tak przyjemne i bogate chwile w życiu, że otoczenie schodzi na całkiem daleki, nieważny plan. A skoro weszliśmy niedawno w Nowy Rok, to przy okazji życzę wszystkim Czytelnikom jak najwięcej takich właśnie momentów, wielkiego zachwytu nad życiem, przyrodą, pięknem świata, prawdziwych pasji i dystansu do rzeczy.

Chętnie poczytam o Waszych granicach między abnegacją a życiem na pokaz - zapraszam do komentowania!