Kompleks dużego plecaka...

...i droga do podróżowania z małą torebką (na razie tylko do Krakowa)

Słowo „kompleks” należy potraktować z przymrużeniem oka. Nie mam „kompleksu”, ale mam refleksję. Refleksję o tym, że mój bagaż podczas rozmaitych podróży mógłby być wielokrotnie mniejszy!

Nie zrozumcie mnie źle. Potrafię bardzo dobrze spakować się na wyprawę gdzieś na bezdroża Grenlandii albo wypad w Beskid Niski. Kiedy w perspektywie mam noszenie plecaka na własnych plecach (a szanuję je z wiekiem coraz bardziej!), ważę każdy zabierany ciuch, odcinam mały kawałek mydełka, a płatki owsiane pakuję w porcje na pojedyncze śniadanie. Niektórzy uważają to za szaleństwo, jednak dla mnie zwykła kuchenna waga jest niezastąpionym, obiektywnym doradcą w pakowaniu. Waga, no i oczywiście objętość plecaka albo rowerowych sakw - które są jeszcze mniejsze. Umiem poradzić sobie z minimum rzeczy, choć oczywiście w niektórych warunkach geograficznych konieczne minimum i tak zajmuje 60-litrowy plecak.

Problemem jednak zawsze było dla mnie pakowanie się w podróże, podczas których nie musiałam nosić swojego bagażu, zwłaszcza wypady samochodowe. Właściwie jechałam w miejsce cywilizowane. Do jakiegoś domku albo do kogoś w odwiedziny. W miejsce, w którym bez problemu można kupić jedzenie. Tymczasem mój bagaż na weekend bywał większy niż to, z czym przez miesiąc potrafię obejść się w górach!

Zastanawiając się, doszłam do wniosku, że próbuję w każde z tych miejsc przenieść domowe warunki życia. Nie chcę wychodzić ze swojej strefy komfortu - śpiwór, produkty żywnościowe, kubek, scyzoryk, ulubione mydło, ubrania na każdy nastrój i pogodę, książki na nudę... Znacie to?

Ostatnio powiedziałam sobie DOŚĆ.

Poniższy tekst wywoła może uśmiech politowania u doświadczonych fast-packerów. Proszę, śmiejcie się ze mnie do woli. Dla mnie to epokowe odkrycie i sama śmieję się z siebie!

Na trzydniowy wyjazd do Krakowa spakowałam się w torebkę. Nieco grubszą, ale formatu poniżej A4 i zdecydowanie mniejszą od wypchanych toreb-worów, z jakimi zdarza się czasem widywać kobiety na mieście. Wymagało to:

- rozeznania warunków noclegowych u znajomego (pościel, ręcznik, mydło w kostce i zielona herbata to komfort i szczęście),
- sprawdzenia prognozy pogody,
- zaplanowania stroju dającego możliwość kombinowania elementów,
- zastanowienia się, co będę robić na miejscu,
- starannego ułożenia elementów w torbie.

Można? Można! Uwaga: mały plecak też byłby w porządku, ale do chodzenia po mieście torebka wydała mi się wygodniejsza. Łatwiej sięgnąć po chusteczki, bilet i inne drobiazgi.

Co było w środku?

Dwie koszulki, bielizna na zmianę, cieniutkie legginsy, maleńka kosmetyczka (wielkości dłoni), grzebień, telefon i ładowarka, mały portfel, mały notesik, długopis, chusteczki, cienka torba na zakupy. Starczyło miejsca na drobne upominki dla znajomych i mały woreczek z bakaliami, które mogłam dodawać rano do owsianki (płatki owsiane kupiłam już na miejscu). W kategorii „rozrywka” zabrałam słuchawki do telefonu, dzięki którym mogłam posłuchać radia. Na czas podróży zabrałam małą butelkę wody. Resztę ubrań miałam oczywiście na sobie.

Wrażenia?

Nadzwyczajnie pozytywne! Ponieważ podróżowałam z kierowcami dogadanymi przez Internet (Piaseczno-Kraków-Piaseczno), maleńki bagaż okazał się bardzo poręczny. Nie musieliśmy kombinować z otwieraniem bagażnika i upychaniem wielkiego plecaka. Na miejscu mogłam szybko podbiec do tramwaju, a w drodze powrotnej - już po opuszczeniu gościnnego lokum - jeszcze przez parę godzin szwendałam się po Krakowie. Lekkość i wygoda - nie do przecenienia. Nie narzekałam ani nudę, ani na jedzenie. Spędziłam czas w fantastycznym towarzystwie prowadząc ciekawe rozmowy, wypiłam morze wina, odwiedziłam dwa muzea, a nawet jeden zakład stolarski. ;)

Jestem ciekawa Waszych doświadczeń. Bagaż czy wrażenia? Zabieracie na takie krótkie wypady pół domu czy od dawna potraficie podróżować „z pustymi rękami”?