Szycie - zapomniana umiejętność?

Dlaczego nie ma nowych wpisów na blogu? Tofalaria szyje ubrania.

Szycie - dawniej umiejętność powszechna. Czy chłopka, czy arystokratka umiała szyć, a sklepy z ubraniami po prostu nie istniały. Oczywiście biedni byli zmuszeni wyprodukować sobie odzież, bogaci mogli szycie traktować jako hobby. Jako ciekawostkę dodam, że w niektórych kulturach - na przykład u Inuitów - szycie było umiejętnością absolutnie niezbędną do przetrwania jeszcze 100 lat temu, a metalowa igła była jednym z większych skarbów każdej rodziny. Eskimoski przeważnie chowały igły... w przepastnych głębiach fryzury! Owdowiały mężczyzna szybko rozglądał się za nową towarzyszką życia, bo bez niej nie był w stanie wygarbować skór i uszyć stroju zapewniającego przetrwanie w mroźnym klimacie.


Tyle ciekawostek. Nasz klimat na szczęście jest o niebo łagodniejszy, ale myślę, że w dawnych czasach niejednemu dawał się we znaki. Możemy wyobrazić sobie, ile czasu spędzano nad szyciem i zdobieniem strojów przed rewolucją przemysłową. To zajęcie musiało być przykrą koniecznością dla wielu osób. Dziś chyba nikt - nawet osoby żyjące w biedzie - nie ma problemu ze zdobyciem odzieży. Mamy bogactwo second handów, w marketach leżą tanie ciuszki za parę złotych, sieciówki proponują podobną jakość w nieco wyższej cenie, w końcu są i całkiem drogie sklepy z markową odzieżą. Czy szycie ma jeszcze sens?

Zaprzysiężony minimalista powie (być może) - upraszczajmy sobie życie, kupmy gotowe ubrania. Zresztą, wielu ich przecież nie trzeba, ot, parę koszulek i dżinsy. Podejrzewam, że taki osobnik nie jest też fanem domowych przetworów (gromadzenie!) ani doskonalenia się w majsterkowaniu (po co? mieszkanie najlepiej wynajmować, nie przejmując się remontami). Trywializuję, ale przecież są i tacy minimaliści. Dla mnie jednak wszystkie te umiejętności jak najbardziej wpisują się w ideę prostego życia, uniezależniając od różnej maści fachowców. Korzyści są różnego rodzaju, nie tylko materialne. Oszczędza się czas, zyskuje satysfakcję. Można mieć niepowtarzalny i porządnie uszyty ciuch niewielkim kosztem. Albo ubiór w nietypowym rozmiarze (coś o tym wiem). Warto dodać, że szycie to przecież także różnego rodzaju przeróbki - skracanie spodni, wymiana gumki, przyszycie guzika itd. Wiele błahostek, do których nie warto wołać krawca.

Zaczęłam szyć jako mała dziewczynka. Oczywiście wtedy były to jakieś prościutkie ubranka dla lalek, ze ścinków materiałów, których moja Mama miała dwa wypchane worki. Pierwsze „ludzkie” ubranie uszyłam ręcznie na zajęciach ZPT w szkole - była to spódniczka z klinów, którą nosiłam później przez parę lat. Miałam to szczęście, że było od kogo się uczyć, a w domu stał stary Singier, jeszcze bez zygzakowego ściegu - i przez wiele lat tęskniłam za zygzakiem! Przerabiałam stare ubrania Mamy - spódnica z sukienki to chyba powszechny patent, ale także Taty. Z dużych dżinsów - mniejsze dżinsy. :) Szyłam wszystko - co tylko przyszło mi do głowy. Poduszki, łapki do garnków, plecaki, torby, bluzki, spódnice, kapelusze, różne saszetki do celów turystycznych. Gdy nastała era polarów - te wychodziły mi już na tyle profesjonalnie, że kilka osób z rodziny i spośród znajomych zamówiło u mnie polarowe kurteczki. Po materiał to była cała wyprawa autostopem aż za Nadarzyn, która zajmowała pół dnia.

Odlotowo? No ba!

Dziś daleko mi do tych szalonych dziewczyn, które prowadzą blogi o szyciu i prezentują piękne kreacje, włącznie z sukienkami ślubnymi. Te blogi to najlepszy dowód na to, że wciąż warto szyć! I nawet nie próbuję równać do tej ligi, zostałam gdzieś z tyłu. Nie mam szyciowego ciśnienia, by szyć dla samego szycia. Ale kiedy brakuje mi jakiejś części garderoby - to czemu nie? Uczę się nowych rzeczy i - uwierzcie - mam z tego niesamowicie dużo radochy.

W tym roku pierwszy raz zabrałam się za przeróbkę garniturowych wełnianych spodni Sahiba. Skrócenie i zwężenie nogawek - według obecnie panujących miłościwie włoskich trendów ;) - zajęło mi co prawda kilka godzin, ale wyszło ładnie i precyzyjnie. Szwy rozprasowywaliśmy z Sahibem... na metalowym termosie włożonym do nogawki. Nie kalkulowałam, ile wziąłby krawiec - jednak nasze przygody i satysfakcja nie mają ceny, a spodnie zyskały nowe wcielenie. Tydzień temu pierwszy raz w życiu użyłam krytego suwaka do szytej właśnie sukienki. Takiej prawdziwej, eleganckiej sukienki - z zaszewkami i obszyciami podklejonymi fizeliną, ze starego wykroju. Mówcie co chcecie, ale ktoś, kto skonstruował kryte suwaki, był geniuszem!

Zastanawia mnie, dlaczego wiele osób podchodzi do szycia jak pies do jeża. Od razu z góry zakładają, że to trudne i nie ma szans powodzenia. Wiem, wiem, to ten syndrom, który mam z księgowością... łatwa w istocie rzecz, ale nie wiadomo, z której strony zacząć. ;) Dla tych, którzy mimo wszystko chcieliby spróbować, stworzyłam mini-poradnik:

  „Jak zostać domowym krawcem”

1. Zacznij od czegoś super prostego, jak torba na zakupy, spódnica z gumką w pasie albo kimonowa bluzka.

2. Na początek nie kupuj drogich wełen i jedwabiów. Zacznij od materiału, którego Ci nie szkoda. Świetny będzie stary obrus w dobrym stanie albo materiał z second-handu. Niektóre SH prowadzą sekcję materiałów, a na torby nadają się też grube zasłony.

3. Nie kupuj materiałów: śliskich, nietypowych, bardzo cienkich lub bardzo grubych, o bardzo gęstym splocie (spójrz pod światło), ani dzianin - najlepsze do nauki jest średniej grubości płótno, bawełniane lub lniane.

4. Przed szyciem zdekatyzuj materiał, zwłaszcza z włókien naturalnych. Po polsku - zamocz w ciepłej wodzie, przeprasuj żelazkiem, żeby osiągnął docelowy wymiar.

5. Śmiało korzystaj z samouczków na YT, szyciowych blogów i serwisów - nasze babcie nie miały takiego ułatwienia!

6. Z maszyną jest jak z rowerem - na początek wystarczy jakakolwiek, byle sprawna. ;) Jeśli szyjesz na pożyczonej - koniecznie poproś właściciela o instruktaż. Zapytaj, do czego służą różne stopki i dźwignie, jak nawlec nitkę i jak nawinąć bębenek.

7. Jeśli maszynowe wykończenie detali wydaje Ci się trudne, nigdy nie wahaj się przed użyciem zwykłej igły z nitką - to żaden wstyd. Ba, ręcznie wykończone ciuchy są zwykle najdroższe! Sama lubię wykończyć ręcznie na przykład dziurki do guzików  (mówiąc prawdę - nie umiem ładnie zrobić tego maszynowo).

8. Oglądaj „od środka” kupne ubrania. Jak są uszyte? Jak wykończone? Jak wszyto suwak? W jakiej kolejności zszywano części? Kombinuj, naśladuj, włącz wyobraźnię.

9. Centymetr, ostre szpilki z dużymi główkami, małe i duże ostre nożyczki - to absolutne ABC.

10. Nie zniechęcaj się porażkami, tylko ciesz każdym udanym szwem!

Nie piszę o wykrojach - według mnie nie są absolutnie niezbędne i przez wiele lat odrysowywałam po prostu swoje stare ubrania na kawałku gazety. Gotowe, profesjonalnie skonstruowane wykroje na pewno przydadzą się, jeśli chcesz uszyć dopasowaną sukienkę z zaszewkami albo żakiet z miliona kawałków. ;)

Na fotce kilka moich prac z ostatnich lat - nie miałam za bardzo pomysłu, jak to zdjęcie zaaranżować. Czujecie się zainspirowani? Powodzenia!