Autostopem w czerwonych kurtkach

W tym roku po raz kolejny wybraliśmy się z Sahibem na Islandię. Nie będę się rozpisywać o „krainie lodu i ognia”, o jej krajobrazach, pogodzie i innych atrakcjach, bo wpis byłby siedem razy dłuższy. Pozostanę w temacie autostopu. Przy pomocy tej techniki podróżniczej udało nam się objechać Wyspę dookoła.


Dawno minęły już czasy Książeczki Autostopowicza. Kiedyś, gdy naród był biedny i posiadał samochodów jak na lekarstwo, wakacyjny autostop był często wybieraną opcją przez ludzi w różnym wieku. Spontaniczna podróż bez konkretnego celu albo po prostu dojazd w określone miejsce - sprawdzał się w obu przypadkach i nikt nie traktował go jako obciachu.

Swoje doświadczenia autostopowe zaczęłam wprawdzie po upadku PRL, ale jeszcze w czasach licealnych. Był to tani sposób dotarcia na rajd albo obóz. W 1996 wybrałam się z przyjacielem do Hiszpanii. To było świetne doświadczenie podróżnicze i okazja do szlifowania różnych języków, którymi władaliśmy. Rok później podróżowałam z koleżanką po Szwecji i Norwegii. Legendarna droga E-6 nie raz dała nam popalić. Na Nordkapp nie dojechałyśmy, ale za to opracowałyśmy mały poradnik dla autostopowiczów w tym kraju. ;)

Dla kogo jest autostop? Na pewno nie dla tych, którzy cenią komfort i lubią mieć wszystko zaplanowane. Czasem trzeba poczekać kilka godzin ćwicząc cierpliwość, czasem w trakcie jazdy trzymać plecak na kolanach albo znieść kierowcę-palacza. Niekiedy koniecznym jest przejście z plecakiem kilku kilometrów (tu bardzo przydaje się mały bagaż). Jednak autostop, poza czysto materialną korzyścią, jaką jest jego darmowość, ma jeszcze inne zalety. Przede wszystkim jest to często okazja do dłuższej rozmowy z tubylcami (albo innymi turystami), zatem coś dla ludzi, którzy lubią sobie pogadać, a może nawet mają żyłkę reporterską. Można dowiedzieć się rzeczy, których nie ma przewodnikach i zobaczyć miejsca nie reklamowane w żadnych folderach. Kierowcy bywają oczywiście różni, różnie też bywa ze znajomością języka, jednak przeważnie atmosfera jest bardzo miła. Zdarza się nadprogramowe zwiedzanie - kierowcy bywają dumni ze swoich rodzinnych miejscowości i gdy wykaże się nieco entuzjazmu, chętnie pokazują swoje ulubione kąty. Opowiadają, jak to drzewiej bywało i trochę narzekają na życiowe różności, jak każdy. To pokazuje kraj od innej, nielukrowanej strony.

Wracając do Islandii. Turysta na Islandii ma do wyboru zasadniczo 3 możliwości poruszania się:
• wynajęte auto (bardzo droga opcja, nawet dla turystów z Zachodniej Europy - wynajmują i narzekają
• autobusy linii turystycznych (można wykupić karnety na określone trasy i podzielić podróż na etapy przerywane zwiedzaniem, jednak koszty są nadal dość wysokie),
• autostop (warto zainwestować w czerwoną kurtkę), 
• rower (dla twardzieli z powodu pogody, ale nie mówię „nie”...).

Autostopem podróżowaliśmy już po Wyspie w 2007 roku po południowym zachodzie i nie narzekaliśmy. Zresztą mając w odwodzie wolne środki zawsze mogliśmy też zdecydować się na podjechanie gdzieś autobusem, gdyby czas naglił, co daje pewne poczucie beztroski i bezpieczeństwa. Jednak ani razu nie było takiej potrzeby.

Rzeczywistość przerosła nasze oczekiwania. Sahib podsumował: „Taki autostop to żadna przygoda! Nic epickiego, szło jak po maśle!”. Źle łapało się tylko w miejscach najbardziej turystycznych, za to najlepiej w pobliżu Reykjaviku. Myślę, że maksymalnie czekaliśmy około dwóch godzin, ale to wyjątek. Zazwyczaj zatrzymywał się jeden z pierwszych samochodów, czasem nawet jeszcze zanim ustawiliśmy się na odpowiednim „posterunku” i pomachaliśmy. Miłe zaskoczenie - przeważnie brali nas Islandczycy i na 1500 przejechanych łącznie kilometrów, ponad 1000 przejechaliśmy właśnie z nimi. Zdarzyła się para wracająca z rockowego festiwalu; homeopatka; couch-surferka z synkami świetnie mówiącymi po angielsku; pianistka; zwykły gość z córką, psem i przyczepą campingową puszczający przez 200 km Boba Marleya; a także mocno wytatuowany kierowca autobusu wracający „na pusto” do swojej miejscowości, który karkołomną górską szutrówką pruł na pamięć! 180 km przejechaliśmy z przesympatyczną parą licealistów polskiego pochodzenia, mieszkających we Wschodnich Fiordach, którzy zdradzili nam mnóstwo ciekawostek o edukacji, pracy, związkach zawodowych, służbie zdrowia itp.

ZALETY AUTOSTOPU NA ISLANDII

Islandia pod względem sieci komunikacyjnej jest specyficznym krajem. Główna droga jest tylko jedna i opasuje Wyspę wokoło. To tzw. Ring Road czyli Obwodnica (niech Was nie zwiedzie ta nazwa - wciąż całe kilometry drogi nr 1 to szutrówka, a jednokierunkowe mosty spotyka się co krok). To zdecydowanie ułatwia podróż - nie trzeba pracowicie wypisywać kartek z celem podróży, wystarczy stanąć na pobodzu. Boczne drogi odchodzą w stronę fiordów, no i gęstsza sieć jest na południowym zachodzie, jednak większość samochodów porusza się Ring Roadem. Druga zaleta autostopu na Islandii - nie ma dużych miast, które trzeba by omijać i które zwykle są zmorą autostopowicza w Zachodniej Europie. Poza aglomeracją Reykjaviku, która rozciąga się na przestrzeni jakiś 20 km, miasteczka są maleńkie i wystarczy parę minut, żeby być „na wylotówce”. Trzecia zaleta - im dalej od Reykjaviku, tym większe odległości między miastami, więc rośnie prawdopodobieństwo złapania wielokilometrowych podwózek. Czwarta zaleta - to spokojny, rolniczy i nieco senny kraj, jeden z najbezpieczniejszych na świecie. Mało kto łamie przepisy drogowe (mandaty są ponoć bardzo wysokie), ale nawet tam, gdzie w promieniu 200 km nie uświadczy się policjanta ani radaru, miejscowi z przyzwyczajenia jadą z dozwoloną prędkością. Poza tym bez najmniejszych obaw brały nas samotne kobiety i ludzie z dziećmi.

WADY AUTOSTOPU NA ISLANDII

Na pewno minusem autostopu jest na Islandii zmienna pogoda. W tym roku trafiło się tak deszczowe lato, jakiego najstarsi Wikingowie nie pamiętali. Czasem z Sahibem mokliśmy w namiocie, czekając z narastającą frustracją na koniec opadów. Warto też podkreślić, że wykorzystaliśmy duży ruch podczas sezonu turystycznego, podczas gdy przez pozostałą część roku na drogach bywa pusto.

Na koniec jeszcze mała dygresja. Być może ktoś uzna, że autostop to naciąganie innych kierowców, no bo przecież oni płacą za benzynę. Albo że to obciach, coś jak żebranie na ulicy albo szukanie jedzenia po śmietnikach. Myślę, że warto zweryfikować takie podejście. Przede wszystkim, kierowcy to nie głupki i jeśli ktoś się zatrzymuje, to po prostu ma na to ochotę, nie traktując podwożenia innych jak czegoś specjalnego. Skoro i tak jedzie w tę samą stronę, to przeważnie nie robi mu to różnicy. Nie wiem, jak to teraz wygląda w Niemczech albo we Francji, ale po Islandii w ten sposób podróżują wszystkie nacje - nie tylko my z „biednego słowiańskiego Wschodu”, ale i Włosi, Hiszpanie, Francuzi, Amerykanie... Nie byliśmy nawet najstarsi, widziałam dwie siwe panie zawzięcie machające na poboczu. W popularnych miejscach oprócz nas ustawiały się konkurencyjne grupki, które wcześniej spotykaliśmy na kempingach. Było międzynarodowo i sympatycznie.

Myślę, że jest to fajny sposób taniego podróżowania. Nie dla każdego, nie wszędzie, ale czasem warty uwagi. Przygoda sama w sobie.

A Wy - co myślicie o autostopie? Podróżowaliście tak kiedyś? A może należycie do tych kierowców-aniołów, co zabierają ludków z pobocza nawet w ulewnym deszczu? ;)