Minimalizm - moja trzecia wiosna

Wiosna jest czasem tradycyjnych porządków. Dla wielu osób także pozbywania się niepotrzebnych rzeczy. Przyroda i słońce przynoszą optymizm i tak jakoś łatwiej uporać się z różnymi zaległymi sprawami i zbędnymi przedmiotami. Dziś zwierzenia Prawie Anonimowego Prawie Minimalisty. ;)


Inspiracja nr 1
Dla mnie to już trzecia wiosna, odkąd usłyszałam pierwszy raz słowo „minimalizm”. Odwiedził nas wówczas kolega Grześ, młodszy o 10 lat, który był wtedy na etapie ostrej selekcji stanu posiadania. Miał nawet tabelkę, w której spisał swój dobytek, z podziałem na kategorie. Wynikało z niej, o ile dobrze pamiętam, że ma 250 rzeczy. Zrobiło to na mnie duże wrażenie. Byłam jednak dość sceptyczna, czy to dla mnie. Po pierwsze, był sporo młodszy (w dodatku facet), więc po prostu nie uzbierało mu się jeszcze tyle różnych rzeczy. Miał inne zainteresowania. Nie muszę chyba tłumaczyć, że niektóre zajęcia wymagają posiadania większej ilości narzędzi i materiałów niż inne. Mieszkał sam, w wynajmowanym mieszkaniu. Na pewno było mu łatwiej panować nad tą swoją tabelką. Kiedy jednak zaczął mi pokazywać różne rzeczy w naszym domu i pytać, czy na pewno są mi one potrzebne, zaczęłam się zastanawiać. Był to pierwszy impuls, który zaowocował pozbyciem się całkiem pokaźnej sterty różności, tych najbardziej absurdalnych, pomyłkowych zakupów, niepotrzebnych prezentów, bibelotów, śmieci, notatek ze studiów itp.

Inspiracja nr 2
W sumie idea minimalizmu nie była dla mnie całkiem nowa. W końcu od wielu lat wyjeżdżałam z plecakiem, czasem w odległe miejsca, i musiałam mieć przy sobie wszystko, co niezbędne do życia i podstawowego komfortu. Namiot, śpiwór, czasem jedzenie na miesiąc, ubrania - wszystko to potrafię zmieścić w 60-litrowy plecak. Czy podczas tych wyjazdów myślę o PRZEDMIOTACH, które zostały w domu? Nie. A przecież przeżywam piękne, szczęśliwe chwile. To znaczy, że dobra materialne nie mają z tym szczęściem i wolnością nic wspólnego!

Inspiracja nr 3
Trzecim bodźcem była śmierć moich Dziadków, którzy byli niesamowitymi zbieraczami. Nie wyrzucali dosłownie niczego, bo wszystko mogło się do czegoś przydać. Nawet pobieżny rzut oka na pozostawione przez nich kolekcje najrozmaitszych rzeczy dawał wiele do myślenia. Na pewno każdy z Was zna kogoś takiego. Często to właśnie osoby ze starszego pokolenia, pamiętające wojnę i czasy kryzysu, mają problem z chomikowaniem. Stare kalendarze, zużyte części do różnych urządzeń, splątane włóczki, ba, nawet meble, których ktoś chciał się pozbyć - to wszystko składowane jest w jaskiniach chomików od podłogi po sam sufit, od piwnicy po strych. Mam nadzieję, że kolekcjonerstwo nie jest zapisane w DNA...

Po jakimś czasie, gdy poczytałam trochę o minimalizmie, o sposobach pozbywania się rzeczy (nie tylko kwestie techniczne, ale dużo trudniejsze - psychologiczne), wiedziałam już, że w minimalizmie wcale nie chodzi o te przysłowiowe 100 rzeczy, ani tak naprawdę o przedmioty. Myślę, że najbardziej zmieniło się moje podejście do konsumpcji - do zakupów, do prezentów, do tego, co wypada, a co nie wypada.

Chciałabym móc podzielić się z Wami dobrą nowiną - że mam już tylko to, co mi potrzebne, że zostałam minimalistką. Tak niestety nie jest. Wybrałam drogę stopniowej redukcji i wiem, że przede mną jeszcze sporo pracy. Wydawać by się mogło, że trzy wiosny oddawania, sprzedawania i redukowania powinny doprowadzić mój stan posiadania praktycznie do zera, ale tak się nie stało. W dodatku ten etap przejściowy jest dość męczący - prawie zawsze w specjalnie wydzielonym miejscu u nas w domu leżą jakieś rzeczy, przeznaczone „do wyjścia”. Czasem jednak trzeba poczekać na spotkanie z osobą, która zgodziła się je przyjąć, albo poczekać aż uda się je sprzedać. A to oznacza, że praktycznie zawsze mamy w domu jakieś kartony, folię bąbelkową i papier do pakowania i czasami żyjemy jak w wielobranżowym magazynie. :)

Zredukowanie niektórych dziedzin przyszło łatwiej (np. kosmetyki albo sprzęty kuchenne - ubyły nam w międzyczasie dwie półki w kuchni), inne idą bardzo powoli (książki). Na pewno każdy ma jakieś pola, które są dla niego piętą Achillesową. Na przykład Ajka pisała kiedyś, że trudno było jej opanować nadmierne zakupy spożywcze. Dla mnie akurat jedzenie nie jest problemem, zdarza mi się żyć kilka dni na „pustej” lodówce, kiedy akurat zaprzątają mnie jakieś inne sprawy. Z kolei mam problem z ubraniami, których na pewno mam ciągle o wiele za dużo, a niektóre zapomniane (wcale nie nielubiane, tylko właśnie zapomniane) zalegają w tylnym rzędzie szafy.

Mimo tych wszystkich przygód, kryzysów, inspiracji, nagłych zrywów i rozmyślań nad minimalizmem, myślę sobie, że jestem na dobrej drodze, nie musimy z Sahibem zmieniać mieszkania na większe - 28 m kwadratowych jest naprawdę ok! Wbrew obawom różnych osób nastawionych krytycznie jeszcze żadna z rzeczy, które stąd wywędrowały, nie okazała się nagle niezwykle potrzebna i niezastąpiona.

Mam taki zeszyt, w którym spisuję wszystkie rzeczy, które udało mi się sprzedać na internetowych aukcjach (wklejam do niego pocztowe potwierdzenia nadania). Kartkowanie tego zeszytu jest dla mnie jedną z najbardziej inspirujących minimalistycznych lektur w ostatnim czasie, a większa ilość powietrza wokół staje się wręcz namacalna.

A jak Wasze postępy?