W jaskini chomików - mieszane uczucia

Bywa tak, że od czasu do czasu człowiek musi posprzątać w nie swojej jaskini. W ostatni weekend doświadczyliśmy tego z Sahibem. Po śmierci moich Dziadków (nawet nie "typowych", ale "ekstremalnych" chomików), zostało do uporządkowania ich mieszkanie oraz część domu pod miastem, użytkowanego jako letniskowy - stary, przedwojenny dom, z mnóstwem zakamarków, piwnicą, strychem, garażem i komórkami.

Tym razem zajęliśmy się bardzo małym wycinkiem tej schedy. Zajrzeliśmy do spiżarni, mniej więcej 1-metrowego pomieszczenia przyległego do kuchni w tym podmiejskim domu. Czego tam nie było...
Stare tasaki, połamane łubianki, makaronowe zacierki w kilku pootwieranych torebkach (raj dla myszy!), spleśniałe kakao, skamieniałe kiśle, przetwory z '96 roku, tekturowe pudełka po bananach, kilka kilogramów plastikowych nakrętek od słoików (typ słoika, który wyszedł z użycia w latach 80.), stare, zwietrzałe przyprawy, pokrywki i sparciałe gumki do weków, torebki foliowe i folia malarska. Możecie sobie to mniej więcej wyobrazić?

Ogarnęły mnie mieszane uczucia. Z jednej strony pewnego rodzaju irytacja - po co zbierali tyle śmieci, po co to składowali? Podobnie wyglądały ich pokoje, w których meble oblepiały przestrzeń chronologicznie od ścian ku środkowi pokoju, niby w jakimś pszczelim gnieździe, a torebki włóczek, ścinków materiału, sznurków, guzików, śrubek itd. zajmowały każdą wolną półkę. Z drugiej strony te przedmioty przywołują różne miłe wspomnienia, aktywności, które Dziadkowie podejmowali, jak choćby domowe przetwory, roboty ręczne, "coś z niczego". Babcia zbierała różne ścinki i włóczki np. do celów tkackich, często coś dziergała lub szyła - większość umiejętności w tym zakresie zawdzięczam właśnie Jej. Z trzeciej w końcu strony pojawia się szacunek do ludzi, którzy potrafili kiedyś wszystko zrobić we własnym zakresie, z tego, co było dostępne. A często wymagało wieloletniego składania różnych surowców, by wreszcie wcielić w życie jakiś plan. Było w tym niemało recyclingu, choć wtedy pojęcie to nie było znane. Każda plastikowa torebka, każdy słoik, opakowanie po oleju, puszka - mogły do czegoś się przydać.

Trudno nam to zrozumieć, że gdy 20 lat temu pojawiły się masowo jednorazowe opakowania, nawyk gromadzenia każdej rzeczy był dla takich osób jak moi Dziadkowie na tyle silny, że nie uległ zmianie. Utarty tor myślowy, którym da się pojechać tylko do mieszkania całkowicie zapełnionego przedmiotami w większości bezwartościowymi.

Dla mnie jest to refleksja, by teraz, póki jestem jeszcze młoda (duchem!), wyrobić sobie nawyki odwrotne, by umieć na bieżąco pozbywać się tego, co niepotrzebne, zepsute, nadmierne.