Pochwała koszyka

Pasowałoby może do bycia minimalistą być całkowicie obojętnym na uroki przedmiotów. Nie tyle mieć je w pogardzie, lecz dostrzegać tylko i wyłącznie ich utylitaryzm. Byłabym jednak hipokrytką, gdybym się pod takimi hasłami bezkrytycznie podpisała.

Rzeczy towarzyszą nam od rana do wieczora. Wzuwamy kapcie, pijemy z kubka, czeszemy się szczotką (chyba że ogoliliśmy się na zero jak Leo Babauta), siadamy na krześle. Codziennie przez nasze ręce przechodzi kilkadziesiąt przedmiotów. Jedne bardziej, inne mniej osobiste. Ładne i brzydkie, trwałe i nietrwałe, funkcjonalne, a może czasem buble. Te najchętniej używane z upływem czasu stają się prawdziwymi przyjaciółmi, sprzymierzeńcami zwłaszcza w chwilach życiowego zamętu. Może najlepsze to właśnie te, których nawet nie dostrzegamy, tak sprawnie i bezwysiłkowo nam służą?


Nabyłam ostatnio na targu wiklinowy koszyk na zakupy. Dokładnie taki, jakiego od dawna poszukiwałam. Lekki, nie za duży, nie za mały, zgrabny, z rączką na tyle krótką, by nie obijał się o łydki - kto ma 1,60 wzrostu, ten wie, o co chodzi. Sprzedawczyni ze składu wikliny wykazała się zmysłem handlowym. Pozwoliła mi wkładać zrobione już zakupy po kolei do różnych koszyków. Wybrałam ten, który „najbardziej mi leżał”. No i po prostu, tak zwyczajnie, ucieszył mnie ten koszyk!

W domu mam jeszcze kilku innych ulubieńców. Większość to rzeczy zupełnie zwyczajne. Ani specjalnie drogie, ani designerskie. Na przykład łyżka o idealnej wielkości (większa od łyżeczki, ale znacznie mniejsza niż „normalne” łyżki). Miękkie wełniane kapcie, ołówki - koniecznie 2B, gliniane miski, z których na co dzień jadamy. Mały jasiek - na większej poduszce nie potrafię spać. Sweter. Czołówka. Buty. Czapka. Kubek. Nóż kuchenny. Zakładka do książki (bardzo niedoceniana sprawa!). Kiedy coś oswoję, chciałabym używać latami i gdy się zniszczy, trudno mi przyzwyczaić się do zamiennika. Zawsze trochę martwią mnie przecierające się na wylot buty, dżinsy nie do odratowania, stłuczone kubki. Z drugiej strony widzę, że dzięki minimalizmowi zyskałam dużo zdrowego dystansu do przedmiotów (więc martwią tylko TROCHĘ). Każdy z nich kiedyś tam zakończy swoje funkcjonowanie - trudno.

Ciekawa jestem, jak zapatrujecie się na codziennie używane rzeczy. Lubicie coś szczególnie?