Patrząc z boku

„Niepodobna było tego dnia wyjść na spacer”, mogłaby napisać romantyczna autorka o ostatniej niedzieli. Zabrałyśmy się zatem z koleżanką za niezbyt romantyczne rozprawienie się z jej poremontowymi pudłami. Nie było ich wiele, właściwie końcówka. Cóż za gratka dla piszącej o minimalizmie blogerki (można przecież przypuszczać, że na koniec zostały pudła z jakiś powodów najtrudniejsze).

Zdarza mi się asystować przy porządkach albo przeprowadzkach znajomych. Lubię to - i odbieram za każdym razem jako bardzo ciekawe i ożywcze doświadczenie.


Na cudzy dobytek patrzy się zupełnie inaczej niż jego właściciel. Bez sentymentalnych klapek na oczach, racjonalnie oceniając wartość RZECZY. Na marginesie przypomnę, że moja przygoda z minimalizmem zaczęła się od wizyty kolegi, który mocno już siedział w temacie i spontanicznie wyrwało mu się „rety, ile wy macie rzeczy!” Przyglądając się cudzym próbom zapanowania nad pudłami przedziwnych czasem artefaktów można z dystansem zaobserwować wszystkie te bariery, które uniemożliwiają skuteczną redukcję stanu posiadania: wspomnienia i przywiązanie; brak wiedzy, jak i komu można rzeczy oddawać; lęk, że coś może za jakiś czas okazać się potrzebne. I klasyka: tworzenie stert w kącie („nie wiem, co można z tym zrobić!”), bezcelowe zaglądanie do pudełek („to wymaga dłuższego zastanowienia”), zanoszenie domownikom („nie chcę tego, ale może mężowi się przyda?”). Znacie to?

Jednocześnie, biegając po czterokondygnacyjnym domu - licząc z piwnicą i stryszkiem, przenosząc pudełka, ramki obrazków i żółte worki na odpady, spojrzałam wstecz, na swój świat. Poczułam, nie kryję - z przyjemnością, jak znaczny kawał drogi jest za mną. Oczywiście, każdy ma swoją historię. Trzeba pamiętać, że optymalny dobytek albo „minimalizm” dla wielu osób są na bardzo dalekim miejscu listy priorytetów w życiu. To temat na osobny wpis i chętnie do niego wrócę. Ta refleksja nie przyniosła mi poczucia wyższości, jedynie właśnie przyjemność, satysfakcję, zadowolenie ze znalezienia drogi dla siebie.

Nie jestem pewna, czy można być faktycznie „coachem porządkowania”, jak z przymrużeniem oka nazwała mnie tej niedzieli koleżanka. Była zadowolona z efektów. Zna mój dominujący charakter, ale jako osoba ode mnie starsza i bardziej doświadczona życiowo jest na niego odporna, więc nie dała sobie wmówić, że powinna wyrzucić coś, czego w rzeczywistości nie chciałaby się pozbyć. Myślę, że głównie pomogłam jej z rzeczami typu: „chciałabym to wyrzucić, ale jakoś tak głupio” i z paroma pseudopamiątkami. No i przede wszystkim mobilizowałam do nie odkładania niczego na potem. Mam nadzieję, że nie okaże się, jak kilka lat temu u kolegi, że zaginęło coś ważnego (wtedy był to niewykorzystany bilet kolejowy).


Taka idealna pomoc powinna - tak teraz sobie myślę - polegać głównie na zadawaniu racjonalnych pytań. Meandrowaniu wśród ograniczeń, wspieraniu. I powstrzymaniu się od jakiejkolwiek oceny.

Ciekawa jestem, czy macie podobne doświadczenia, czy zdarzyło Wam się w taki sposób zaglądać do czyjegoś życia? A może byliście po tej drugiej stronie i ktoś pomagał Wam?