Ile jeża w jeżu?

Miałam ostatnio wielką przyjemność spotkać jeża  - ale nie na osiedlowych uliczkach albo  - co gorsza  - rozjechanego na szosie, ale w bardziej naturalnym dla niego środowisku. Zarośla, krzaki, sterty chrustu, płytki rów... Skradałam się za nim przez około pół godziny. Choć był jeszcze jasny wieczór, nie widział mnie (jeże, jak inne nocne zwierzęta, mają słaby wzrok), a w każdym razie nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. Szeleściły gałęzie i mogłam cichutko za nim podążać. Dopiero gdy zmienił się kierunek wiatru, zwierzątko mnie poczuło. Zaniepokojone podniosło pyszczek, intensywnie węsząc, a następnie lekko nastroszyło kolce, przypadło do ziemi i znieruchomiało. Oczywiście wtedy ostrożnie się wycofałam, nie chcąc zakłócać jego zbieracko-łowieckiego spaceru.


Choć z różnymi dzikimi zwierzętami jestem od lat za pan brat, to ta dłuższa obserwacja jeża przyniosła mi kilka zaskakujących spostrzeżeń. Przede wszystkim poruszał się po niełatwym przecież terenie z niespodziewaną gracją. Lekko kołysał się na boki, stawiając kolejne kroki na swoich wysokich (!) nóżkach. Igły - dopóki nie poczuł zagrożenia  - miał położone na płask, wyglądały bardziej jak ostra sierść. Pyszczek bardzo ciemny, prawie czarny. Sylwetka szczupła, wydłużona, nie przypominająca w niczym kolczastej kulki. Wspaniale maskował się na ściółce pod świerkami, wśród korzeni i patyków. Myszkował (jeżował?) po terenie bardzo intensywnie. Od czasu do czasu smyrał się łapką w różnych miejscach  - jeże należą do ssaków o najbardziej zapasożyconym futrze.

Ten przydługi wstęp, poza oczywistą radością podzielenia się z Czytelnikami taką miłą chwilą spędzoną z przyrodą, niech będzie też ilustracją następującego problemu. Wydaje mi się, że żyjemy w świecie wyobrażeń wykreowanych przez rozmaite przekazy i to już od dziecka. Dziecko prawdopodobnie zobaczy w książeczce albo kreskówce takiego jeża, jak te dwa na górze rysunku (albo trochę ładniejszego). Rzadziej obrazek realistyczny, zdjęcie, film albo rzeczywiste zwierzątko (tu mała dygresja - oczywiście nie mam nic przeciwko pięknym artystycznym ilustracjom, uwielbiam na przykład styl Józefa Wilkonia!). Niektóre zjawiska widzimy tylko w TV albo internecie, nie doświadczając ich bezpośrednio. Warto nie zapominać, że to przyroda jest źródłem, z którego pochodzimy i chłonąć jej jak najwięcej, nawet jeśli byłoby to tylko oglądanie żuczka pod lupą na balkonie, nerwów liści pod słońce itp.

Czego Wam życzę w wakacje i nie tylko. ;)