Wracam!

"For several days no news!
What thay have going on there?" 

(Patrz obrazek. Jak no news, to pewnie siedzą w kącie i coś dłubią. ;) )

Hej, hej, hej, hej!!!

Witajcie na nowo - po blogowej przerwie, którą sobie zrobiłam, w sumie spontanicznie, jak to ja - bez zapowiedzi ani przeprosin. :)


Tak to już chyba bywa, że paraliżują mnie zobowiązania i kiedy obiecam, że o czymś napiszę, to zaczynam mieć tremę i stracha, czy podołam, czy aby na pewno ktoś jeszcze będzie chciał czytać, czy jakiś bloger w tym samym momencie nie pracuje nad identycznym tekstem, czy blogowanie w ogóle ma sens i tak dalej - jednym słowem kołowrót najprzedziwniejszych i nie całkiem sensownych obaw. (Dla przypomnienia, obiecałam, że napiszę o kompleksie dużego plecaka, a także o islandzkich swetrach... znając mnie, ten temat pewnie wypadnie w środku lata!).

W sytuacji zawieszenia między weną a zniechęceniem przerwa dobrze robi, przychodzą do głowy nowe pomysły, nowe ujęcie starych tematów. Dziękuję wszystkim, którzy dopingowali mnie do kontynuacji, w komentarzach tutaj i na innych blogach, no i w całkiem realnym świecie!

Czasem wydaje mi się, że na innych blogach znaleźć można tyle niesamowitych informacji o minimalizmie, prostym życiu, kuchni, robótkach i tego typu sprawach, że już zupełnie nie ma o czym pisać. No dobrze, przyznaję, że w dziedzinie bosych spacerów po śniegu miałam może monopol. Póki śnieg zalegał na balkonie, kolejną, czwartą już zimę hartowałam się przez tego rodzaju bose wyjścia, które pod koniec trwały już nawet po kilka minut. (Jeśli macie ochotę dowiedzieć się więcej, kliknijcie na zakładkę "boso po śniegu"). Czy poskutkowało? Ani grama kataru, ani chwili drapania w gardle, mimo bliskiego obcowania z krótko, lecz intensywnie zakatarzonym Sahibem (wiecie, taka typowo męska choroba, która według ofiary niechybnie skończy się śmiercią lub czymś gorszym).

Poza tym od września nie raz imprezowałam, chadzałam na koncerty, przeczytałam kilkadziesiąt książek, wydziergałam niezliczoną ilość skarpetek i rękawic, wymyśliłam ileś tam nowych potraw, byłam tu i ówdzie, na przykład na kursie lawinowym... Trochę zarobiłam, trochę wydałam i dopiero spojrzawszy na datę ostatniego wpisu przyszło mi do głowy, że czas strasznie szybko leci. Do usłyszenia zatem niebawem, pozdrawiam!