Czy jesteś tego warta?

Pamiętacie reklamy dużego koncerny kosmetycznego, w których hasło brzmiało „bo jestem tego warta”. Prezentowały zadowolone z siebie, zadbane kobiety - zadbane oczywiście dzięki dość drogim kremom, szamponom itp. To reklama dość paskudnie bazująca na naszym poczuciu własnej wartości (czy raczej jego braku).

Mieszkanka metropolii, otumaniona pracą po godzinach, stoi sobie w korku, a tuż nad nią widnieje wielkie hasło. Czy jestem tego warta? Ależ tak! Przecież pracuję tak ciężko! Późno wracam do domu. Zatem mogę chyba zadbać o siebie kupując kolejny krem/serum/balsam za 50 albo 60 zł! Prosty mechanizm, ale być może takie właśnie w reklamie działają najskuteczniej. Hasło musiało być zresztą dobre, skoro cały czas je pamiętam.

I niby wszyscy wiemy, jak działa reklama, ale ręka do góry, kto nigdy nie nabrał się na takie sztuczki.


Chciałabym namówić Was na to, żeby... odwrócić to hasło! Zastanowić się, czy różne produkty - wciskane nam przez speców od marketingu - faktycznie są warte:

1. naszej uwagi,
2. naszych pieniędzy ( = czasu potrzebnego na zarobienie tychże),
3. miejsca w naszym domu/torebce,
4. użytkowania,
5. opłaty za wywóz śmieci.

Z myślą o napisaniu o kosmetykach nosiłam się już jakiś czas, ale trochę się bałam wkroczenia na słabo znany teren. Przyznaję, że z kosmetykami nigdy nie byłam za pan brat. Przede wszystkim dlatego, że temat mnie nudzi. Wiem, że są blogerki, które testują kolejne kremy i szampony, a nawet potrafią o tym pisać... Ale to zdecydowanie nie moja bajka. Nie podniecają mnie nowe receptury, składniki, opakowania i promocje... Drugi powód jest prozaiczny - mam ekstremalnie wrażliwe powonienie i nawet delikatny zapach kosmetyku albo proszku do prania jest dla mnie nie do zniesienia.

Niektóre minimalistki przyznają, że pozbyły się wielu, czasem ledwo napoczętych, kosmetyków. U nas w domu w tej dziedzinie nie było rewolucji. Było mało - jest jeszcze mniej. Jak to możliwe?

Jakiś czas temu pomyślałam sobie, że skoro Dominique Loreau w sumie gada do rzeczy o różnych sprawach (czasem lekko się z niej podśmiewam, ale naprawdę ją cenię!), to może warto przetestować również jej sposoby dbania o ciało? Mniej więcej w tym czasie zostałam obdarowana szarym mydłem z Alep, wytwarzanym z oliwy z oliwek oraz olejku laurowego. Oboje z Sahibem byliśmy zachwyceni. Co prawda mydło nie jest najtańsze (kostka 200 g kosztuje około 16-17 zł, cena zależy też od zawartości olejku laurowego), jednak okazało się bardzo wydajne. Kolejna zaleta - nie wysusza skóry i nawet w sezonie grzewczym nie trzeba używać żadnych balsamów. Podobno można nim myć nawet włosy, ale tego jeszcze nie próbowałam.

Przypomniałam sobie o naturalnym pilingu z płatków owsianych, po którym moja przetłuszczająca się niestety i trochę problematyczna cera zyskiwała fantastyczną gładkość. Zaczęłam eksperymentować z pilingami z cukru, cukru zmieszanego z oliwą (na całe ciało), fusów z mielonej kawy... Wszystkie okazały się skuteczniejsze niż pilingi w kolorowym opakowaniu z logo znanej firmy!

Czy jest to zaskakujące? Skoro dla naszego wnętrza - mam na myśli żołądek, nie duszę ;) - najlepsze okazują się jak najprostsze i naturalne składniki, po których człowiek ma mnóstwo energii i dobrze się czuje, dlaczego inaczej miałoby być z naszą zewnętrzną powłoką?

W ten sposób doszłam do kolejnego etapu wtajemniczenia - zastąpienie kremu naturalnymi olejami. Najpierw była to oliwa z oliwek (najtańsza extra virgin z Biedronki, bardzo dobra w kuchni), której niewielką ilość rozgrzewałam w dłoniach i smarowałam twarz. Jednak to jeszcze nie było do końca to, co trzeba. Poczytałam o różnych olejkach i w końcu kupiłam na Allegro najtańszy olejek z awokado, polecany dla tłustej cery (75 ml = 15 zł). Używam go od miesiąca i jestem zachwycona. Przede wszystkim jest wydajny i bezzapachowy, poza tym jedno użycie wystarcza na cały dzień - skóra jest gładka i nawilżona jak buty świeżo po pastowaniu. ;) Wygląda dużo lepiej, mniej się zanieczyszcza. Nigdy, po żadnym kremie nie była w takiej dobrej kondycji! Oliwę zresztą nadal używam, na przykład do rąk, ramion itp.

Nabyłam też bardzo gęstą szczotkę z agawy, robioną przez Rzemieślnika z ulicy Poznańskiej w Warszawie (tu możecie o nim przeczytać, wizyta w warsztacie była prawdziwą przyjemnością!). Masaż tą szczotką zarówno na mokro, jak i na sucho daje niesamowity przypływ energii, a sama szczotka wygląda na trwałą - przynajmniej w porównaniu z chińszczyzną, którą dawniej kupowałam na stoiskach kosmetycznych supermarketów.

Z kosmetykami kolorowymi też jestem na bakier. Ekstremalnie rzadko się maluję. Mam 1 tusz do rzęs (przy obecnym zużyciu wystarczy mi na około 50 lat), 1 podkład matujący w kremie (a może to puder? nie znam się na tym...) , jakieś cienie (w tym są i takie, które dostałam w czasach licealnych od Mamy - myślicie, że się jeszcze nadają?), jakiś delikatny błyszczyk do ust (raczej ochronny, nie szminka). Jeden bezbarwny lakier do paznokci, którego używam raz na ruski rok. I to chyba wszystko.

Na koniec, o ile jeszcze wytrwaliście (wytrwałyście?), takie hasełko w temacie. Autorką zdjęcia jest Joanna Walewska. Podpisuję się obiema rękami!

Nikt nie reklamuje ani uśmiechu, ani długiego snu, ani czasu dla siebie, ani zwykłej oliwy do zastosowań kosmetycznych - bo komu miałoby się to opłacać, prawda?

Jestem ciekawa, jakie jest Wasze zdanie? Drogi krem, tani krem, a może nie wierzyć koncernom? Czy może same (sami?) robicie sobie kosmetyki w domu? Uważacie moje podejście za eko-ekstremizm? Potraficie wyjść z domu bez make-upu?

Miał być koniec, ale nie będzie. ;) Trochę w temacie - zapraszam do przeczytania artykułu o minimalistkach w Twoim Stylu, bieżący majowy numer, strony 84-88. Autorką, która zebrała do kupy zeznania Ajki i moje jest Natalia Kuc. (Jakby na przekór dzisiejszemu wpisowi obok zamieszczono reklamę kremu, ech...)