Minimalizm - nieustająca przygoda

Mikołaj nawiedził mnie już w Andrzejki. I przyniósł prezenty - książki Dominique Loreau, w tym nowość „Sztuka minimalizmu w codziennym życiu.”

Pani Guru nie raz została skrytykowana za swój ton wypowiedzi albo filozoficzne rozważania. Mnie to nie przeszkadza. Dobrze mi się czytało, spędziłam przyjemny wieczór przy kozie na wsi. Może dlatego, że sama jestem trochę przemądrzała i odporna, gdy ktoś próbuje mnie do czegoś przekonywać. ;)


Mogłabym dyskutować z tysiącami zdań zapisanych w książkach Loreau. Podam jedno przykładowe ze „Sztuki umiaru”:
Trudno jest spożyć samemu całą główkę sałaty, ponieważ szybko się psuje.
Phi, główka sałaty! Też coś! Dwie główki sałaty to dopiero posiłek w sam raz. Przynajmniej, jeśli jesteś osobą, którą mąż i znajomi nazywają „Królikiem”...

W książce „Sztuka minimalizmu w codziennym życiu” pojawiają się jednak nowe, interesujące wątki, na przykład dogłębny rozdział o przyczynach, dla których wiele osób boi się wyrzucać lub nie może zabrać za porządki. Obszerna część dotyczy praktycznych technik np. wyrzucaj rzeczy w rytmie pór roku albo jesteś wściekły? to idealna chwila, aby opróżnić szafy.

Po lekturze trochę niepotrzebnie wdałam się w dyskusję z przyjacielem, który ma problem z pozbywaniem się rzeczy i zaprowadzeniem porządku. Do niczego go oczywiście nie namawiałam, ale takie osoby często reagują negatywnie na samo słowo „minimalizm”. Jedni rozumieją, że niezałatwione sprawy i niepotrzebne bambetle blokują życiową energię, a inni nie. Sama przekonałam się już kilka razy (po każdej fali domowych czystek), że usuwanie nadmiaru, podobnie jak gruntowne porządki albo remont powodują przypływ energii, pozytywnego myślenia i kreatywności. Wydaje mi się jednak, że gdy ludzie nie są gotowi, by samemu spróbować, namawianie ich nie ma żadnego sensu.

Z grubsza można podzielić ludzi na takich, którzy:
1. mają mało i dobrze im z tym,
2. mają dużo i dobrze im z tym,
3. mają dużo i widzą w tym problem (edycja: niektórzy problemu nie widzą, ale im źle).

I trzeba się z tym chyba pogodzić, może wyjątek to pary minimalista-chomik, zwłaszcza w odmianach bliskich ekstremów.

Zetknięcie na nowo z poradnikami pani Guru spowodowało, że znowu zapragnęłam wkroczyć na ścieżkę odgracania. Ostatnio odwiedziła nas osoba, którą uważam za swoją mentorkę minimalizmu. Zapytałam ją, czego radziłaby mi się pozbyć (osoby patrzące z dystansu to nowe światło na stare sprawy). Powiedziała, że nie widzi takich rzeczy, oczywiście zrobiło mi się bardzo miło. Ha, ale przecież nie zaglądała do szafek i szuflad!

Wczoraj postanowiłam zatem rozprawić się z częścią papierów. Wyobraźcie sobie, co znalazłam po ponad dwóch latach robienia porządków:
- jeszcze jeden zeszyt ze studiów,
- pudełko pełne dobrych pinezek (nie mamy w domu żadnej tablicy korkowej),
- stosy niezapisanych notatników, które Sahib przywozi z różnych konferencji,
- plastikowe sztywne okładki do przechowywania dyplomów
- i jeszcze mnóstwo innych dyrdymałów, niepotrzebnych dokumentów itd.

Znalazłam też rzeczy, które być może kogoś ucieszą (grudzień - świetny moment na niespodziewane przesyłki).

I znowu książki. Tym razem część zamierzam wysłać do schroniska Jaworzec w Bieszczadach, w którym trwa akcja tworzenia biblioteczki. To świetny pomysł, sama ostatnio znalazłam tam ulubionego autora.

Minimalizm jest dla mnie przygodą, podróżą bez końca. Dowiaduję się o sobie nowych rzeczy, niektóre tematy tracą na ważności, pojawiają się inne. Rzeczy (podobnie jak pieniądze) powinny chyba płynąć, być w ruchu i tak jest dobrze.

Czy u Was też odgracanie odbywa się falami?