Tortilla jak złoto

Ze specjalną dedykacją dla Czytelnika Bormana :)

Kilka ostatnich audiobooków słuchanych podczas robót ręcznych, a były to głównie książki podróżnicze o Ameryce Łacińskiej, stopniowo zaostrzało mój apetyt na tortille, jednocześnie nie wzbudzając ani trochę entuzjazmu do jedzenia równie zachwalanych przez Autorów mrówek i pędraków. Tortille, które kiedyś kupiłam w supermarkecie (paczkowane, o długim terminie przydatności), były okropne - gumiaste, bez smaku, a właściwie z wyraźnie przebijającym kwaskiem cytrynowym czy innym świństwem. Cóż z tego, że miały idealnie kolisty kształt i równy kolor? Paskudny smak stawia je na liście moich upodobań kulinarnych zdecydowanie niżej niż wspomniane mrówki.


Fotka dzięki uprzejmości Mariusza Lewickiego. Polecam jego stronę!
Postanowiłam podjąć wyzwanie i zrobić tortille samodzielnie, a co!

Jednak okazało się, że przepisów jest tyle, ile blogów. Wcale nie zraziła mnie ta mnogość, wręcz przeciwnie - postanowiłam poeksperymentować i dołożyć własny kamień do tego kulinarnego ogródka. Pomyślałam też, że Indianie robią placki kukurydziane bez żadnego przepisu, nie przejmując się ścisłymi proporcjami, a to bardzo odpowiada mojemu luźnemu podejściu do gotowania - ostatnio nawet ciasta robię na oko.

Pierwsze - z chrupiącej kaszy

Pierwsze tortille z braku mąki kukurydzianej zrobiłam z bardzo drobnej kukurydzianej... kaszy. Mniej więcej pół na pół kasza plus biała mąka pszenna, do tego odkroiłam około 20 g prawdziwego masła, dodałam wodę i sól, zagniotłam ciasto. Rozwałkowałam cienkie placki i piekłam je na suchej patelni. Wyszły dobre, dość chrupkie, ale przeszkadzał mi maślany posmak (nie przepadam za smakiem masła).

Drugie - z przypadkowym jajkiem

Drugie podejście było już bardziej profesjonalne, albowiem użyłam mąki kukurydzianej wymieszanej z pszenną. Mąka kukurydziana jest bardzo drobna i niesamowicie chłonie wodę. Przypadkowo do ciasta trafiło rozbite jajko, oczywiście sól i woda, a w roli tłuszczu pojawiła się tym razem oliwa. Tortille wyszły dobre, elastyczne, jednak nie miały w sobie tej chrupkości, którą za pierwszym razem dała kasza.

Trzecie - ideał!

Trzeci przepis opracowałam już z myślą o podzieleniu się z Wami na blogu i myślę, że powoli zbliżam się do tortillowego ideału. Tym razem, wbrew indiańskiemu podejściu, użyłam wagi, aby precyzyjnie móc podać Wam proporcje niczym czarnoksięski przepis na złoto.


Składniki:
200 g mąki kukurydzianej,
50 g drobnej kaszy kukurydzianej,
200 g mąki pszennej,
20 g oliwy (kilka łyżek),
275 ml wody,
1 płaska łyżeczka soli.

Ciasto zagnieść ręcznie - powinno być takie, jak na pierogi, elastyczne i rozciągliwe. Wodę najlepiej dolewać stopniowo, żeby nie zrobiło się zbyt lepkie (ilość wody zależy od tego, jak drobna będzie mąka kukurydziana). Odstawić na 15 minut pod przykryciem, aby nie wyschło. W tym czasie uaktywni się gluten z mąki pszennej, który ma właściwości klejące. Teraz najtrudniejszy moment. Odrywać kule o średnicy około 5 cm, rozwałkować cienko podsypując podczas wałkowania mąką, a potem dobrze tę mąkę strząsnąć (ważne, bo inaczej mąka przypali się na patelni). Piec z obu stron na rozgrzanej, aczkolwiek suchej patelni teflonowej.

Z podanej ilości ciasta wyszło kilkanaście placków. Najlepiej smakują świeże, jeszcze gorące. Pasują do nich różne dodatki, na przykład pasta z fasoli, koncentrat pomidorowy, dipy z jogurtu z różnymi dodatkami, duszone warzywa itp. Gdy nie ma czasu na pieczenie chleba, to szybki sposób na zjedzenie czegoś „kanapkopodobnego”.

Wraz z uzyskiwaniem kolejnych stopni wtajemniczenia w wałkowaniu tortilli można próbować zmniejszać procent mąki pszennej, a zwiększać - kukurydzianej, a także ograniczać tłuszcz. Jednak póki co jestem bardzo zadowolona z efektu!