Perfekcyjna Pani Domu - nie, dziękuję

Jakiś czas temu z koleżanką, która ma TV, oglądałyśmy angielską wersję programu Perfekcyjna Pani Domu. Takie programy są dość kuriozalne, a dla kogoś, kto na co dzień nie ma TV - traktują o kosmitach z innej galaktyki. ;)

Większość osób sprzątania nie lubi, ten temat prowokuje lawinę narzekań. Jako dziecko konsekwentnie odmawiałam pomocy w sprzątaniu, bo uważałam, że właściwie to jest czysto, a Mama przesadza (częsty przykład różnych standardów wyznawanych przez współmieszkańców).


Nie zrozumcie mnie źle. Nie jestem fleją ani brudasem. W moim zlewie rzadko znajdziecie więcej niż kilka brudnych talerzy. Raz na rok wymiatam nawet kurze zza kanapy. :) Ale zawsze, ZAWSZE - gdy mam do wyboru coś ciekawszego, to sprzątanie schodzi na dalszy plan. Nie jest priorytetem, bo nie ma w nim nic odkrywczego ani przygodowego. Wychodzę na rower, bez żalu i wyrzutów sumienia zostawiając za sobą zachlapane lustro albo kurzokoty w kącie. Z drugiej strony jednak akceptuję syzyfowe zajęcia, takie jak zmywanie (dawniej znienawidzone), odkurzanie (jak wyżej) albo wieszanie prania. Przy takich głupawych czynnościach można sobie spokojnie pomyśleć albo posłuchać radia. Na koniec pojawia się satysfakcja, typowa dla fizycznych robót i nieznana tym, co pracują tylko za biurkiem (tak!).

Sprzątanie i przygoda... chyba trudniej wymyślić odleglejsze pojęcia. No chyba, że ktoś znajdzie coś ciekawego za kanapą (o, to bywa przygodą ekstremalną). Programy jak ten wymieniony na wstępie, powodują poczucie winy u osób, które nie potrafią sprostać wymaganiom wiecznie czystej wanny i poskładanych ubrań. Nie łudźmy się - powodują też lawinę wypraw do supermarketów po najnowszy środek na to czy na tamto, a koncerny zacierają łapy!

Mam znajomą, która zmywa raz na trzy dni, dopiero kiedy skończą się czyste naczynia. Nalewa sobie wino i puszcza muzykę, co pomaga jej przetrwać smutny obowiązek. Inna koleżanka nawet nie wie, jaki ma odkurzacz, bo dawno go nie widziała na oczy - odkurzacz ogarnia przychodząca pani. Samotnie mieszkający kolega ma co prawda w kuchni trzy różne szmatki do czyszczenia poszczególnych miejsc (i bana z kuchni dostaje każdy, kto nie zapamięta ich funkcji!), ale za to po kątach ma poupychane notatki i listy jeszcze z liceum... Moja Babcia nie zniosłaby nawet paproszka na dywanie - na szczęście na starość już nie wszystkie paproszki dostrzega - dzięki temu jest szczęśliwsza i widzi piękniejszy świat.

I tak można wymieniać, opowiadać... Coś z tym sprzątaniem jest nie tak. Czy nie ma jakiegoś złotego środka?

Ja go ciągle szukam. [EDYCJA: nie "ciągle" tylko "jeszcze".] Absolutnie nie dążę do perfekcji, ale widzę, że wraz ze zmniejszaniem stanu posiadania sprzątać jest mi łatwiej, sprzątanie zajmuje jeszcze mniej czasu - którego i tak nigdy nie zajmowało wiele. Minimalizm górą!
Własny - na własną miarę przykrojony - standard czystości, nieskażony reklamami. Tylko na blacie w kuchni ten standard jest wyższy.
Podłoga w większości terakotowa (ze sprytnym wzorem maskującym brud), z meblami dającymi się lekko przesuwać.
Nieduży metraż sprzyjający odkładaniu rzeczy na ich miejsca. Rzadko coś się zapodziewa, bo nie ma gdzie. ;)
Nawyk małych kroków. Gdzieś kiedyś przeczytałam (może u Leo Babauty, może gdzieś indziej, nie pamiętam) o takim tricku, że mając wolną dosłownie chwilę, warto od ręki posprzątać w miejscu, w którym właśnie jesteśmy (drobiazgi: rozwiesić zwiniętą ścierkę, włożyć suche naczynia do szafki, przetrzeć lustro). Skuteczny patent, polecam.

Ale najlepsza jest chyba akceptacja tego, że świat nie jest idealny, i gdy odkurzamy w jednym kącie, to w drugim już zbiera się nowy kurz. ;)

A Wy - lubicie sprzątać? Sprzątacie na bieżąco czy tylko od wielkiego dzwonu? Czy brud spędza Wam sen z powiek i szorujecie wannę o 2.00 w nocy?

(Fot. Sahib. Pierwotnie zdjęcia miało zostać wysłane na konkurs na prostą jesienną stylizację, który organizuje Ajka. Jednak stwierdziłam, że image sprzątaczki z powodu akcesoriów nie mieści się w kanonach prostoty i zdjęcie nie przeszło sita mojej własnej selekcji.)