Rok bez narzekania

Żyję, żyję. Dzięki, że zaglądacie i komentujecie! Kilka dni temu wymyśliłam sobie i od razu wcieliłam w życie nowy projekt.
Rok bez...?
...NARZEKANIA!

Najlepiej stawiać sobie poprzeczkę na odpowiedniej wysokości. „Rok bez zakupów” albo „rok bez alkoholu” to prościzna, natomiast „rok bez słodyczy” nie ma u mnie żadnych szans. :)


„Rok bez narzekania” - nie jestem bardzo marudną osobą, ale myślę sobie, że taki rok dobrze mi zrobi. Osoby, które znają mnie dobrze, wątpią, by mogło mi się udać. Zwłaszcza ci, którzy mieli okazję poprzebywać ze mną w czasie głodu, zmęczenia, niewyspania itd. Osoby, które znają mnie trochę słabiej, pytają, czy ja w ogóle czegoś takiego potrzebuję (uchodzę za osobę wesołą - tę cechę być może odziedziczyłam po moim Tacie, który uwielbia robić dziwne miny, ruszać wąsami albo uchem i czasem trudno mu zachować powagę... ups, mam nadzieję, że jego studenci tu nie zaglądają!). Powiem Wam, że po kilku dniach eksperymentu stałam się wyczulona na własne narzekania i widzę, jak łatwo dać się wciągnąć w malkontenckie pogawędki - narzekanie jest rzeczywiście cholernie zaraźliwe!

Bezpośrednio zainspirowało mnie kilka sygnałów z otoczenia, które pojawiły się dosłownie dzień po dniu, aż zobaczyłam w tym znak dla siebie! Oto one:

1. Do mojej bliskiej koleżanki Wiewiórki, zawitała na trzy dni Pani Kwękalska, w związku z jakimś szkoleniem, na które musiała przyjechać ze swojego miasta. Już od momentu, gdy opuściła pociąg, zaczęła narzekać i krytykować wszystko dokoła. A to  wąskie chodniki, a to pogodę, a to tryb życia Wiewiórki, a to korki, a to wczesne wstawanie... Wiewiórka powiedziała mi, że po raz pierwszy tak bardzo cieszyła się, że idzie do pracy i spędza w niej prawie cały dzień! Co Wy na to? Znacie takie osoby?

2. Przykład pozytywny - ostatnio w metrze spotkałam dwie starsze kobiety. Jedna z nich emanowała tak pozytywna energią i uśmiechem, że aż trudno było oderwać wzrok! Mam nadzieję, że (dla równowagi) znacie i takie osoby?

3. Inna koleżanka stwierdziła, że narzekanie i marudzenie potęgują się z wiekiem, co obserwuje u swojej - starszej już - mamy. To może warto popracować nad sobą, póki nie jest za późno?

4. Kilka wpisów na Racjonalnym Oszczędzaniu jakiś czas temu. Co prawda było to narzekanie komentatorów głównie na sytuację społeczną, ale dobrze wpisuje się w rozmyślanki o narzekaniu jako takim.

Kilka innych przemyśleń dotyczących narzekania (bez odkrywania Ameryki):

5. Narzekanie niczego nie zmienia.

6. Malkontenci zniechęcają innych ludzi do siebie.

7. Narzekanie jest zaraźliwe i samo się nakręca.

8. Powód do narzekania zawsze się znajdzie.

9. „Rok bez...” pomaga skupić się na teraźniejszości i zaobserwować siebie, swoje czasem śmieszne zachowania, niejako z zewnątrz.

10. Gdy nie traci się czasu na narzekanie, łatwiej wtedy znaleźć go na pozytywy wokół nas!

Jeśli ktoś z Was ma ochotę się przyłączyć, to śmiało - zapraszam. Będzie nam raźniej. Podobno po 30 dniach nawyki się utrwalają, więc potem powinno być już z górki! Znalazłam jeszcze ciekawy artykuł traktujący między innymi o społecznej funkcji narzekania. Uwaga - wymigując się od wspólnego narzekania można zostać uznanym za aspołecznego dziwaka. Czego Wam i sobie życzę. :)

PS. Zdjęcie z jakiegoś noworocznego spaceru. Wiecie, że zima idzie? Nie mogę doczekać się śniegu!